Herbata jest wiecznie zieloną rośliną z rodzaju kamelia, naturalnie występuje w Chinach, Tybecie i północnych Indiach. Roślina ma ciemnozielone błyszczące liście i małe białe kwiatki. Za ojczyznę herbaty uważa się Chiny (dolinę rzeki Jangcy) i indyjską prowincję Asam. Tam w warunkach naturalnych rośliny te rosły jako drzewa osiągające do 18 metrów wysokości.
Istnieją dwie główne odmiany herbaty: herbata chińska i assamska.
HERBATA CHIŃSKA (Camellia sinensis)
Jest to odmiana o małych liściach, rośnie w chłodnych, wysokogórskich regionach środkowych Chin i Japonii.
HERBATA ASSAMSKA (Camellia assamica)
Jest to odmiana o szerokich liściach, najlepiej rozwija się w wilgotnym, tropikalnym klimacie północno-wschodnich Indii oraz chińskich prowincji Szechuan i Yunnan.
Według jednej z legend, początki herbaty sięgają 2737 roku p.n.e., w którym mityczny cesarz Shennong przypadkowo zaparzył pierwszy napar z liści herbaty. Jak naprawdę było – nie wiadomo. Wiadomo natomiast, że herbatę od dawna znali Chińczycy. Pierwsze zapiski na jej temat pochodzą z X wieku p.n.e.
Dopiero ok. 803 roku n.e. mnich Dengyo Daishi przywiózł z Chin pierwsze nasiona krzewu herbacianego do Japonii. Kultura związana z piciem herbaty przyjęła w obu krajach zupełnie inne postaci. Różnice wynikają głównie z odmiennego podejścia filozoficznego. W Japonii narodziła się ceremonia parzenia herbaty związana z ascetyczną filozofią i estetyką buddyzmu zen, zwana Chanoyu („wrzątek na herbatę”) lub Chadō („droga herbaty”), która do dzisiaj kultywowana jest w tym kraju.
Natomiast w Chinach tradycje wiązane z herbatą są dużo starsze od japońskich, związane są one z taoizmem i konfucjanizmem oraz wierzeniami i praktykami różnych ludów zamieszkujących kontynentalne Chiny. Dziś w całych Chinach można napotkać rozliczne ceremonie picia herbaty, charakterystyczne np. dla różnych mniejszości narodowych. Herbata w Chinach darzona jest tak dużą estymą, iż stanowi nawet kluczowy element tradycyjnych chińskich zaślubin.
Oceń artykuł:
(Brak ocen)
Loading...